တစ္စုံတစ္ေယာက္အတြက္

ရာဇ၀င္ထဲက ..

ပရိတ္သတ္မရွိတဲ့

သတို႔သမီးတစ္ေယာက္ဟာ..

အနည္းဆုံး ခမ္းနားတဲ့အၿပဳံးေလာက္ေတာ့..

သူပြင့္ႏိုင္ပါတယ္..

အားနည္းခ်က္တစ္ခုက..

ဆႏၵတစ္ခုကို ခြင့္မျပဳႏိုင္ေပမယ့္..

သူ႔အေတြးထဲမွာ..

ေက်နပ္ေနႏိုင္ေအာင္..

သူဟာ ကံေကာင္းခ်င္ေကာင္းမယ္..

သူကံဆိုးမယ္ဆိုလည္း..

ခံယူႏိုင္တဲ့ သတၱိ သူ႔မွာရွိေနလိမ့္မယ္..

တကယ္ေပးဆပ္မႈမွာ..

အတၱ.. ရမၼက္ ကင္းကင္းနဲ႔..

သန္႔ရွင္းတယ္..

သူကိုယ္တိုင္လည္း ..

ဒါကို ေက်နပ္လက္ခံထားတယ္..

ခံစားခ်က္က..

ရင္ထဲမွာ အျမစ္တြယ္ ရွင္သန္ေနလို႔…

ကြယ္ရာကေနဆုေတြေျခြေနတယ္.. 

အဆင္ေျပပါေစေပါ့..

ဘ၀ဆိုတာ.. 

ငိုျခင္းရယ္ျခင္း. ေပါင္းစပ္ထားတဲ့..

၀တၳဳတစ္ပုဒ္လိုပါပဲ..

သူဖတ္ဖူးတဲ့ ၀တၳဳေတြထဲမွာေတာ့..

ဒါဟာ အလြမ္းဆုံးပဲျဖစ္မယ္..

ကံတရားက ..

အမွန္ရဲ႔တစ္ဖက္မွာပဲ..

အၿမဲတမ္း ရွိေနတာမွမဟုတ္တာ ..

သူ ရြာလည္ေနတုန္းေလးေတာ့..

သည္းခံရမွာေပါ့..

ေရာင့္ရဲႏိုင္ျခင္းထက္.. 

တပ္မက္တဲ့ စိတ္မရွိတာ ပိုေကာင္းမယ္..

စြန္႔လႊတ္ျခင္းထက္ ..

ဆႏၵမရွိတာ ပိုေကာင္းမယ္..

ဒါေပမယ့္ သိေနေသာ္လည္း ..

ေတြေ၀ေနဆဲပဲ..

သူဟာ တကယ္ေတာ့ .. 

အစြဲအလမ္းႀကီးတဲ့ စိတ္က ..

သူ႔ကို ျပန္သတ္ေနတယ္..

သူသိရက္နဲ႔ ေသပါေစတဲ့..

တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို အဲ့ဒီေလာက္ထိ..

သူ႔အသက္ထက္ တန္ဖိုးထားခဲ့တာပါ..။